SZROHISTORIA: Wyprawa Beczką na plener malarski

Witam w kolejnej szrohistorii. Tym razem bohaterem będzie Koza i jego Beczka 200D. To też dosyć stara historia, gdyż wszystko działo się jeszcze na początku naszego studiowania. Słowem wprowadzenia - uczyliśmy się na Polibudzie na Wydziale Architektury, kierunek Planowanie Przestrzenne. Mieliśmy zatem trochę zajęć czysto plastycznych - m.in. sławetne plenery malarskie, które odbywały się w rożnych fajnych zakątkach Dolnego Śląska. Albo przed naszą uczelnią. Ale ten, o którym piszę miał miejsce w Bardzie. Zakładam, że każdy Dolnoślązak zna ostry podjazd znajdujący się w tej urokliwej miejscowości, który później będzie ważnym składnikiem tego opowiadania. Mam nadzieję, że część rzeczy, o których będę tu pisać zdążyła się już przedawnić...

Koza posiadał podówczas świeżo zakupioną ciemno zieloną Beczkę z nieśmiertelnym 200D (ten akurat, jak na złość, był lekko śmiertelny) i jasnym wnętrzem. Choć to ostatnie określenie jest nieco na wyrost - kolor tapicerki na fotelu kierowcy był bliższy kolorze smoły - nie wiem co tam się działo. Nieważne. Fura ZAZWYCZAJ jeździła i jako-tako sprawdzała się jako środek transportu. Przytoczę jedną śmieszną sytuację z jej licznymi awariami - najbardziej zaskoczyła nas kiedyś spora eksplozja pod maską. Zatrzymaliśmy się, Koza z lękiem otworzył maskę, naszym oczom ukazała się komora silnika, on sam, i osprzęt perfekcyjnie pokryte warstwą zmieszanego oleju silnikowego i napędowego. W  przypadku każdego innego samochodu byłby to spory problem, ale spróbowaliśmy ponownie opalić, no i za którymś razem udało się, więc zamknęliśmy maskę i po prostu pojechaliśmy dalej:) Po dziś dzień nie wiem co to było. Jakiś Ukrainiec, który kupił później ten wózek (to też dobry materiał na osobny wpis) oglądając tę zasyfioną komorę wspomniał tylko, że wyglądało to na próbę odpalania na wstecznym. I nie powiem - odpalanie na pych/linkę to był chleb powszedni z tym Merolem (zwłaszcza przy temperaturach poniżej 10 stopni), ale akurat na wsteku nigdy nie próbowaliśmy:D

Także Beczka miewała czasami swoje humory, ale jak wiemy, do odważnych świat należy i to właśnie auto zostało wybrane jako środek lokomocji, który dostarczy Wojciecha razem z grupką naszych znajomych na wspomniany plener. Muszę też dodać, że w tamtych czasach park maszynowy jakim dysponowaliśmy my i nasi znajomi nie był zbyt imponujący i Beczka wydawała się całkiem rozsądnym wyborem na tle np. Peugeota 106. Ale wracając do wyjazdu - nie trzeba chyba dodawać, że taka impreza to właściwie impreza, a nie plener i ta pierwsza zaczęła się już dobrze przed wyjazdem, a w trakcie jazdy było już naprawdę dobrze. Na pokładzie było w sumie 5 dosyć zadowolonych osób. Dodam, że przyczyną radości były nie tylko płyny... Dużo istotniejsze były inne, że tak to określę, odchyły od stanu normatywnego. Nie pamiętam już dokładnie jak to się stało, ale z jakiegoś powodu Beczka nie miała wtedy przeglądu (zapewne po prostu by go nie przeszła). Żeby było jeszcze gorzej to Koza nie zabrał z domu niczego, co zazwyczaj zabieramy w podróż samochodem (w sensie papierologii). Na pokładzie nie było zatem ani OC (chyba nawet nie było opłacone), ani prawa jazdy, dowód rejestracyjny co prawda był, ale bez wbitego przeglądu i dodatkowo poświadczający fakt braku przerejestrowania Beczki, czyli tylko pogrążał legitymującego się nim zawodnika. Ale to nie wszystkie złe informacje - auto było zalane czymś troszkę innym niż ON... Nawiasem mówiąc dodam, że były też próby jeżdżenia na "Bartku" - Beczka oczywiście bardzo ochoczo konsumowała ten olej słonecznikowy, a były to jeszcze czasy, kiedy taki 5-litrowy "Bartek" kosztował w "Biedrze" zauważalnie mniej niż litr oleju napędowego. Pamiętam, że wszystkich gości piwnicy Kozy nieustannie dziwił widok dziesięciu 5-litrowych butli "Bartka" stojących za drzwiami. Zakładasz knajpę - takie były najczęstsze reakcje ludzi mniej świadomych, nieobeznanych w motoryzacji. Ale akurat w tym wypadku to nie był "Bartek"...

Macie już zatem pewien obraz sytuacji. I tak oto wesoła paczka w Beczce jechała sobie drogą krajową nr 8 z Wrocławia do Kłodzka (będąc przy okazji częścią międzynarodowej trasy E67), aż dotarli do słynnego podjazdu w Bardzie. Sam miałem dwulitrową Beczkę w grzechotniku i z doświadczenia wiem, że górskie obszary nie są tym co to auto najbardziej lubi. Wojciech wkręcił motur na wyższe obroty, nabrał rozpędu, ale na nic te szoferskie zabiegi. Została tylko szybka redukcja na 3-kę, potem redukcja na 2-kę, następnie redukcja na 1-kę, redukcja na .... a no tak - nie ma już nic lepszego. Nie będę się też silić na jakieś literackie opisy tego co zaszło potem - krótko i rzeczowo mówiąc Beczka wysrała się na ten cały pomysł i zdechła powodując gigantyczny korek na drodze za nią. Całe 55 KM poległo w tej nierównej batalii w masą własną i masą pasażerów na pokładzie.

Cały zabawowy wymiar wyjazdu nagle prysł i zrobiło się bardzo nerwowo. Samochód stał już prawie na górze podjazdu, a za nim kłębiły się coraz większe tłumy samochodów i wkurzonych kierowców. Chwilę po całym zajściu z naprzeciwka jechał sobie akurat radiowóz drogówki - i co przyprawiło Kozę prawie o zawał serca - zatrzymali się na poboczu i podeszli do samochodu. Generalnie rzecz biorąc sytuacja była taka, że mogli wtedy spokojnie zrobić Kozie z dupy jesień Średniowiecza (pasażerom przy okazji też). Kary za poszczególne wykroczenia mogły opiewać na wielokrotność ceny samego samochodu.

I kiedy już Koza wyciągał ręce, żeby zakuli je w kajdany gliniarze grubo zbrechtali z całej sytuacji, rzucili naprędce, że nie powinniście jeździć takim "gównem" i zaoferowali pomoc w zepchnięciu auta na przeciwległy pas, a potem na pobocze. Tak też uczynili po czym ...ulotnili się gdzieś dalej. Uff.

  

I tak skończyła się ta cała akcja. Potem - już z górki - auto jakoś odpaliło i dowiozło całą ekipę na miejsce. Koza dodał tylko do tej historii wspomnienie, że już na miejscu nasz wspólny znajomy za każdym razem musiał go ciągać Laguną I na lince przez jakieś pół godziny zanim Beczka nabrała temperatury i , co za tym idzie, chęci na zaskoczenie. Ale ostatecznie wróciła w glorii chwały do Wrocławia. Najgorzej, że nie zachowały się nam prawie żadne zdjęcia tej jakże wspaniałej Beczki - poza jednym, na którym niejaki Maciej Ś. pokazuje suty. I tym sympatycznym akcentem kończę.

Pozostałe Szrohistorie:

[Radziecki barnfind z Jelcza-Laskowic]

[Fiat 124 ze szrotu]