SZROHISTORIA: Fiat 124 ze szrotu

Jakiś czas temu w trakcie rozmowy ze znajomym doszedłem do wniosku, że powinienem opisać kilka ciekawych historii ze szrociakowej prehistorii - stąd pomysł na SZROHISTORIE. Dziś jedna z Fiatem 124 w roli głównej. 

Wszystko działo się w 2009 roku. Od ojca dostałem cynk, że sąsiad jego znajomego właśnie oddaje na złom sprawnego Fiat-a 124. Jak to usłyszałem to niemal padłem. Zapytałem jeszcze tylko, czy na pewno chodzi o TEGO włoskiego Fiata z dwoma okrągłymi lampami na przedzie. Usłyszawszy odpowiedź potwierdzającą wsiadłem w Skodę S100, jaką to wówczas się poruszałem i szybko pognałem (całe 45 KM;) na znany wrocławski szrot na ulicy Rychtalskiej - ponoć właśnie tam znajdowało się interesujące mnie italskie wozidło.

Faktycznie - po przyjeździe moim oczom ukazał się całkiem jeszcze zdrowo wyglądający ciemno zielony Fiat 124 z jasno brązowym wnętrzem. Jedynym naprawdę słabym punktem było łączenie progów z przednimi błotnikami i to w zasadzie tyle. Co więcej udało mi się tym autem przejechać te kilkaset metrów i jeździło nadzwyczaj fajnie. Miałem już wtedy jakieś doświadczenia ze 125p i dokładnie pamiętam, że sposób w jaki 124 poruszał się - na tle naszego Fiata - zrobił na mnie wrażenie. Zwłaszcza niemal niezauważalna dla ucha praca silnika. We wnętrzu były jeszcze jakieś instrukcje po włosku, a także dwa komplety kluczyków z opisami w tym samym języku. Zagadałem z właścicielem przybytku i niestety okazało się, że auto jest już przyjęte na stan szrotu, a pierwotny właściciel dostał kwitek do Urzędu Komunikacji pozwalający na wyrejestrowanie auta. Podobno spóźniłem się zaledwie godzinę - w przeciwnym wypadku zastałbym jeszcze właściciela auta i bezpośrednio z nim dogadał się na tradycyjną sprzedaż. 

Oczywiście nie odpuściłem sprawy i potem jeszcze 2-krotnie pojawiałem się na miejscu by przekonać właściciela szrotu, żeby jakoś sprzedał mi to auto. On zasłaniał się ustawą o odpadach, ja mówiłem o ochronie zabytków, ale ostatecznie nic wielkiego się z tego nie urodziło. I to nawet pomimo dóbr w postaci płynnej na stole. Ostatecznie zaoferował mi same auto bez papierów za 2000 zł (nie wiem nawet czy bym tyle wtedy uzbierał) i to jeszcze bez tabliczek znamionowych i z wyciętymi numerami budy... Żeby było jeszcze gorzej to, zdaje się, nie było podówczas tej nowelizacji pozwalającej na rejestrację auta bez dowodu rejestracyjnego, więc - z wielkim smutkiem - musiałem pożegnać się z Fiatem. Na odchodne przytuliłem jeszcze drugi zestaw kluczyków do tego auta, który po dziś dzień gdzieś wala mi się po pokoju. Nie wiem jakie były późniejsze losy tego auta, ale podejrzewam, że skończył jako żyletki. Wielka szkoda, bo zdecydowanie było to auto warte ratowania.

Zachowały się tylko dwie foty o dosyć marnej jakości i wspomniane kluczyki.

Jeśli wiecie coś o tym aucie to piszcie.