PRAWDZIWA PATYNA: Honda Prelude II Borata

Witam Szanownych Czytelników po małej przerwie. Grubsze materiały, które wielokrotnie zapowiadałem zostawimy sobie na razie na później a zaczniemy czymś co najbardziej lubię, czyli konkretnym zgniluchem. Ostatnio mój brat trafił na ulicy na coś rzadko spotykanego na naszych drogach i parkingach - bardzo wrośniętą Hondę Prelude II generacji. Starsze Preludy to auta, które darzę bardzo pozytywnymi uczuciami. Mają one jednak pewną podstawową wadę - nic nie gnije tak dobrze jak japońskie blachy z tamtego okresu. W pewnym stopniu była to oczywiście przemyślana taktyka, do której lata później (z wielkimi sukcesami) nawiązał Mercedes m.in. modelem 210, czyli tzw. Okularem. 

Dziś jednak nie o Merolach, tylko o starych Hondach. Przyjrzyjmy się zatem naszemu bohaterowi:

Z daleka nie wygląda najgorzej

Otwierane oczka to plus 10 punktów do faktora zajebistości

Widzimy pewną dowolność w doborze kół

Z bliska srebrna Pralka nie sprawia już jednak tak dobrego wrażenia

Nawet plastiki i szyby pordzewiały. Widzimy praktyczne udogodnienie - wymiana żarówek jeszcze nigdy nie była tak łatwa

Niezła kolekcja ale widywałem znacznie bogatsze gatunkowo

Podtlenek gazotu - dzięki niemu była jeszcze szybsza

Tylny spojler chyba nie jest oryginalny. Wydaje się, że to jakaś narośl z mchów i porostów wyprofilowana przez pęd okolicznych wiatrów

Już niedługo dachu nie trzeba będzie otwierać, żeby podziwiać niebo

Eufemistycznie mówiąc - boczek fotela kierowcy najlepsze lata ma już zdecydowanie za sobą

To nie Maserati Bora - to Honda Borata