PTAK ZA KIEROWNICO: Honda Accord IV 1991

Witam w kolejnej części testów, jakie mam zamiar uskuteczniać w najbliższym czasie na szrociakach. Dziś po niedawnym teście Citroena 2CV czas na coś nowszego, choć to nowsze oznacza samochód 23-letni. Po raz kolejny nie będę udawać obiektywizmu - uwielbiam Hondy z przełomu lat 80. i 90. - uważam, że były one wówczas bardzo atrakcyjne pod wieloma wglądami, które to postaram się przedstawić w niniejszym tekście. Zaczynamy.

Omawiany bolid należy do mojego kumpla - Marka, który jak pewnie niektórzy z Was pamiętają prezentował tu kiedyś swojego Civica IV. Auto wywarło na nim tak duże wrażenie, że następne auto mogło być tylko spod znaku agresywnie stylizowanej literki H, tym razem padło na przedliftowego Accorda IV generacji (CB7). Auto zostało wyrwane od (w zasadzie) pierwszego właściciela z Warszawy i jest jeszcze na czarnych blachach. Niektórzy mogą kojarzyć to auto z rajdów złomnika - było ich uczestnikiem.

Stylistyka. Wspominałem już kiedyś, że jestem fanem stylistyki Hond z przełomu lat 80. i 90. Nisko, szeroko, czasami długo - czyli klasyczne proporcje, które już zawsze pozostaną tymi najszlachetniejszymi ze wszystkich dostępnych. Kabina to tzw. "akwarium" - jest mocno przeszklona i daje fenomenalną widoczność w każdym kierunku (pisałem już o tym w artykule o E34, które jest akurat raczej tzw. "bunkrem" - czyli ma stosunkowo małą powierzchnię szyb.

Prezentowana wersja posiada nie najmocniejszy w gamie silnik o oznaczeniu F20A4 (miałem taki sam w P5G). Konkretnie mówi to nam o 2 litrach pojemności i 133 KM, które jak to u Hondy, są wartością "netto" - oznacza to bezlitosne wykorzystywanie każdego konia mechanicznego czającego się nawet w najgłębszych zakamarkach silnika. Jest to fajna odskocznia od tego, z czym mamy do czynienia obecnie w motoryzacji, kiedy to podawana moc jest bardzo "brutto" - m.in. z powodu ekologii, rozbudowanych układów wydechowych itd. Tu tego nie ma. Silnik bardzo żywiołowo reaguje na każde dodanie gazu, nie męczą go wyższe rejestry obrotów, wydaje przy tym bardzo przyjemne dźwięki. Daje ogromną radość z jazdy. Z racji pojemności nie jest to Honda, którą trzeba jakoś specjalnie wysoko kręcić, żeby jechała. Jeśli chcemy mieć cichą limuzynkę, to jedziemy do 3 tysięcy, jak chcemy poszaleć to kręcimy auto wyżej i zamieniamy je w małego szatana. Spalanie - kogo to interesuje:)

Od razu dodam, że z racji tego samego typu nadwozia, podobnych wymiarów, podobnego silnika o podobnej mocy będę czasami porównywać Acco z Baleronem. Może to niektórych razić, bowiem są to trochę inne klasy, ale z tego co widziałem naocznie nie aż tak bardzo od siebie odbiegające, co można poczytywać za istotny komplement dla Acco.

Nadwozie zrobiło na mnie wrażenie - być może to kwestia nowych amortyzatorów, które delikatnie podniosły całą konstrukcję - ale wydaje się być bardzo duże i po zalogowaniu się do wnętrza uświadamiamy sobie, że tak też jest w istocie. Accord, o dziwo jest podobnej długości co mój W124, i oferuje bardzo podobną ilość miejsca w środku. Wydaje mi się nawet, że z tyłu Baleron jest ciut ciaśniejszy, co można łatwo wytłumaczyć typem napędu tego drugiego. Okazuje się więc, że można zrobić niskie, ładne dla oka nadwozie, a zarazem z bardzo obszerną i wygodną kabiną. Jako rasowy moto-zjeb zwracam też uwagę na bardzo wąskie szczeliny pomiędzy poszczególnymi elementami karoserii - Baleron ma chyba ze 3 razy większe. Ktoś powie - co za bzdura, ale świadczy to o doskonałej jakości konstrukcji.

Prowadzenie. To auto bardzo zyskuje przy bliższym poznaniu. Pierwsze wrażenie jest umiarkowane - ot taki sobie zwykły sedan z lat 90. Wsiadamy, odpalamy i robimy WTF! Auto prowadzi się bardzo lekko, bardzo precyzyjnie i daje ogromną frajdę z prowadzenia - niski środek ciężkości robi swoje. Subiektywnie wydaje się nam, że auto jest znacznie lżejsze, niż w rzeczywistości. Szkoda, że auto nie posiada opcjonalnego 4WS-a, czyli systemu skrętnych kół tylnych - wtedy prowadziło by się jeszcze lepiej.

Komfort. Acco jest bardzo komfortowo zestrojone, ale nie ma zarazem mowy o jakimś bujaniu na zakrętach - na to iżyniery Hondy by nie pozwoliły.
Fotele są bardzo kanapowe, istotnie miększe niż te w Baleronie, co zapewne jest spowodowane inną konstrukcją - zwykła gąbka vs. sprężyny. Na dłuższą metę wolę oczywiście to drugie.

Wykończenie wnętrza to zaleta tego modelu. O ile sam design nie jest może specjalnie porywający, to nie można mieć większych zastrzeżeń do materiałów i ich spasowania. Większość plastików w zasięgu kończyn kierowcy jest miękka w dotyku i bardzo dobrze spasowana - późniejsze auta tej klasy były często znacznie gorsze pod tym względem. Tapicerka foteli to gruby i miły w dotyku welur, a do tego jeszcze bardzo wytrzymały. Rzadko kiedy widuję Accordy IV z przetartym boczkiem fotela kierowcy - zazwyczaj to miejsce poddaje się dopiero po przejechaniu około 400.000 km. Pomimo tych 23 lat na karku w Acco nic nie trzeszczy, nic też zanadto nie wkurwia.

Temat wad tego auta jest zawężony w zasadzie wyłącznie do obszaru blacharki, a głownie do tematu tylnych nadkoli i ich połączeniu z progami. Tam gnije każdy Accord i w ogóle większość starszych Hond. 
Standardowo nie działa ABS - zwany w Hondzie ALB. Czujniki na kołach są wrażliwe na drogowy syf - podobno jest jakiś sposób by to zabezpieczyć.
Wincyj grzechów tego modelu teraz nie pomnę, może Marek coś dopisze w komentarzach.

Generalnie auto jest na naszym rynku niedocenione (jak większość Japończyków), ale to dobrze, bo konesery mogą je jeszcze stosunkowo tanio zanabyć. Zastanawia mnie też sens wprowadzania na rynek następcy, czyli europejskiego Accorda V generacji, którego to uważam za najbrzydszego Acco w historii tego modelu.

Zdjęcia:

Opcjonalny szpojla - nie za bardzo mi się podoba, bo trochę burzy klasyczną sylwetę Acco

Mam WZVÓD jak na to patrzę

Tu pięknie widać tzw. kabanosy

#cyna

Uwielbiam czcionkę zegarów stosowaną w Hondach z tych lat - jest bardzo rasowa, a przy tym czytelna

Bagażnik jest ogromny - z powodzeniem zmieszczą się 2 lub nawet 3 kuropatwy

Widać, że auto ma oryginalny przelot. W tle szufladka na drobne

Miły gadżet - podświetlenie stacyjki. P3G też to ma

#cyna

Poniżej pełna procedura startowa Accorda. Najciekawszym elementem (typowo hondowskim) jest kontrola sprawności tylnych świateł. Przed odpaleniem silnika trzeba wcisnąć na chwilę pedał hamulca - jeśli kontrolka zgaśnie to wtedy mamy pewność, że nikt nie wjedzie nam w tyłek z powodu przepalenia się żarówek "stopu".



Na koniec dwa wideła pokładowe: